Het is nu November 2017. Ik heb al weer heel wat reizen gemaakt. Deze reis was echter de eerste en ik heb er veel van geleerd.
Toen ik thuis kwam in Arnhem voelde ik me beter worden. Minder hoofdpijn en humeurig door meer slaap en goed eten. Ma stond op het punt met de caravan naar Zweden te gaan om Ton op te zoeken die daar kano les gaf. Ik ben toen samen met Ted, mee gegaan.
Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Toen ik terug kwam was ik doods ziek. Diaree en hoge koorts. Na een paar dagen thuis in bed gelegen te hebben ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Door infusen en medicijnen knapte ik langzaam op. Ik had een serieuze darm infectie. Paratyfus. ie iemands anders zijn darm flora in mijn lichaam. Ik heb deze bacterie later nog op een andere huisgenoot in Delft overgedragen.
Terugblik
Ik heb deze reis veel te snel gemaakt. Vaak ‘s avonds / ‘s nachts reizen en overdag dingen bekijken en musea bezoeken. Geen rust genomen. Als ik alleen reis dan wil ik te veel doen. Van lang ergens zitten wordt ik onrustig en wil weer verder. Alsmaar verder. Alsmaar een nieuw doel creëren. Meestal een onmogelijk doel zoals via Cyprus naar Israel reizen of van Istanboel naar Beirut om Paul van Meel (een huisgenoot) op te zoeken. (Die bleek achteraf slechts een paar huizen verder op van mijn hotel te wonen. Hij gaf les aan de Amerikaanse Universiteit. Had ik dat geweten dan had ik hem wel gevonden).
Ik heb hiervan geleerd dat het beter voor mij is om met iemand anders samen te reizen. Of in ieder geval te proberen om met andere mensen op te trekken. Ik heb dit later gedaan bij mijn reizen in Africa (Zambia en Malawi), Marocco, Peru en Nepal. Nadat ik Jamaliah heb leren kennen hebben we samen de reizen gemaakt. Dat zorgde er voor dat ik niet te veel hooi op mijn vork nam en onmogelijke doelen na streefde. Hoewel dat in Kazachstan ook een beetje uit de hand liep. Hopelijk kunnen we de a.s. reis door Zuid en Noor America ook met z’n tween doen.
Assen, 1/11/2017
Rudy Welling's Travels 