We worden wakker order ons zeiltje. De wereld ziet er weer behoorlijk droog uit. De rivier is nu over te steken. Het is weer klimgeitje spelen. Het is 4 uur lopen tot de lunch in Pa Okan (ons originele bivak). Daarna is het weer glibberen en glijden geblazen, het duurt allemaal onwijs lang. Soms hoor je het geluid van de “Barking Deer” en een van onze porters gaat er vandoor om een een af te schieten. Hij heeft geen succes. Af en toe rent Edwin “de Bont”, onze cameraman, snel vooruit voor wat actie opnamen. Komicola rent dan in wanhoop alleen over de hellingen omhoog en omlaag en probeert bij te blijven. 

Het laatste stuk is het al lekker donker, en als allerlaatste storten we ons over een zeer gammele brug om dan nat, bemodderd en doodmoe in een Punan settlement te belanden. Het onthaal is gastvrij, wel… we hebben wat moeite met het lokale eten. De ingewanden van een wild zwijn zijn naar mijn idee niet geheel smakelijk. Edwin tokkelt wat op een gitaar en bij die country en western klanken valt iedereen in slaap.