Donderdag was een liftdag en ongelukkigerwijs ook een feestdag zodat er reinig auto’s reden. Nee dat is niet waar. Wel veel auto’s maar de meeste met een heel gezin er in. Enfin ik ben gekomen tot waar ik komen wilde. Via Padova, Ferrara, Bologna tot Firenze (Florence). Ik vertrok om 11 uur en kreeg direct een lift. Stom genoeg heb ik mijn riem en veldfles daar laten liggen. In Roirge en Ferrara heb ik een uur moeten wachten. In Bologna van het helemaal verschrikkelijk. Midden op de autobaan (autostrada) werd ik afgezet en meest maar zien hoe ik verder kwam. De eerstvolgende oprit was 2 km verder. Dus lopen. Het viel zwaar tegen dat lopen, de bagage is veel te zwaar; het trekt aan je schouders. Dat is wel lullig, want ik zal nog wel veel meer moeten lopen. Op die oprit heb ik 3 uur gestaan of gezeten. Niemand nam me mee. Weer allemaal volle auto’s en voornamelijk stadsverkeer. Op het laatst ben ik maar langs de oprit naar boven gelopen en daar gaan liften met meer succes. Na 10 minuten stopte een luxe volkswagen voor me en ik kan mee. Het was een pracht lift. Helemaal tot in Florence op de camping en nadat ik mijn tent had opgezet ben ik met hem mee naar zijn huis gegaan en heb er gegeten.

Eindelijk een Italiaan waarmee ik kon praten en dat deden we onderweg ook honderduit. Bij de anderen zat je maar stil voor je uit te staren naar de weg of omgeving. De omgeving van Firenze is tussen twee haakjes mooi. Firenze ligt midden tussen de Apennijnen. Het zijn hele oude bergen hoog rond en begroeid. Die Italiaan was een maand in Nederland geweest en vond het een prachtig land, vandaar dat hij me uitnodigde om te komen eten. Ik heb lekker gegeten. Rijst met een kaas-tomaten sausje vooraf, als hoofdgerecht een stuk varkensvlees met wat exotische groente erbij wier namen ik niet ken. De winkels waren gesloten, zodat ik er geen brood hij kreeg, wat de gastvrouw heel erg vond. Daarna een heel groot stuk kaas, gevolgd door kersen, perziken en noten. Het sluitstuk was een lekkere kop koffie met Jägermeister, een sigaar en typisch Firenzes gebak. De conversatie verliep heel raar. Onderling praatten zij natuurlijk Italiaans. Hij met mij Duits en ik met haar Engels. Ze krijgen hier op school 3 jaar Engels, veel te weinig, zodat ik nauwelijks met zijn vrouw kan praten. Haar man vertaalde alles wel. Ook al verstond hij de helft van mijn Duits niet. Het lag wel een beetje aan mijn Duits, al was dat dan toch nog beter dan het zijne. Tijdens het eten liet hij mij vol trots al zijn medailles zien die hij met skilopen gewonnen had. Ook boekjes over de bergen; daar is hij verliefd op. Het huis, Flatje, was niet groot. Een heel klein keukentje met eraan vast een balkon en eetkamer. Dan 1 slaapkamer en aan zitkamer. Wat me het meest opviel was, dat de vloeren allemaal betegeld waren met glimmende tegels. Er lag niets op de vloer. Wel raar en koud als je altijd houten vloeren gewend bent met een kleed erop. ‘s Avonds nog een twee uur durend gesprek gehad met een Amerikaan die aan een universiteit werkt. Hij was met zijn hele gezin naar Europa gekomen Om het hier in 70 dagen te bekijken. Hij kwam nog veel te veel tijd te kort; hoe meet ik het dan doen in minder tijd en zonder auto?