Woensdag de 27e ben ik al uit Rome weggegaan. Ik had alles gezien wat ik wilde. Om 10 uur vertrok ik naar de rondweg om Rome. Een wandeling van een half uur. Daar moest ik 3 uur in de brandende zon staan voordat ik een lift van 5 km kreeg. Daar moest ik 1 uur staan voor weer 5 km toen was ik bij de autobaan naar Napels. Ik stond zo’n 200 meter van een hoer af. Ze had het behoorlijk druk. In dat ene uur 4 klanten en nog eens 5 wagens die stopten en doorreden. Op het laatst werd ze meegenomen. Elke klant deed het vlugger dan de vorige. Het snelst was 7 minuten, inclusief het in en uitstappen. Op de laatste standplaats moest ik 5 uur staan. Dus in totaal 7 uur om uit Rome te komen. Ik was het op het laatst spuugzat, maar had helaas geen spuug meer omdat mijn keel droog en mijn tong een lap leer was.

Ik ben op een gegeven moment maar naar een fabriek in de buurt gelopen en heb daar water uit een of andere emmer gedronken. Erg zuiver zal het wel niet zijn geweest, maar ik ben (nog niet) ziek ervan geworden. lk kreeg een goede lift. In een keer naar Napels. Het was een Fiat 500, zodat mijn benen opgevouwen waren en mijn hoofd bij elke kuil tegen het plafond kwam. Het was een heerlijk gevoel om na al die uren staan eindelijk te kunnen zitten en te weten dat je ‘s avonds zou zijn waar je wilde. In Napels heb ik de trein naar Pompei gepakt. Napels is een smerige stad. Overal liggen opengescheurde vuilniszakken waar honden uit aan het eten zijn. Op sommige plaatsen zag Je ze de vuilnisemmers op straat leeg gooien. Het verkeer was ook verschrikkelijk. Niemand hield zich aan de verkeersregels. Politieagenten en stoplichten stonden er voor piet snot. Niet voor niets gebeuren er in Napels meer auto-ongelukken dan in heel de rest van Italië. Het station was ook smerig. In de trein was het best gezellig. Ik had schik, omdat ik net een grote literfles bier had geledigd. Zo’n dorst had ik! Van een oud mannetje kreeg ik een stuk bot met wat vlees en vreselijk veel vet aangeboden. Het was niet lekker, maar ik kon het niet weigeren. Het was een stuk bot van de hoef van een koe of een varken, dat weet ik niet. Even later ontstond in de hele wagon een heftige discussie; het ging over politiek geloof ik. Een vrouw liep op een gegeven moment schreeuwend en met een rood hoofd de wagon uit. Op het station in Pompei vroeg ik de weg aan de eerste de beste die ik zag. Hij zei: “even wachten“. Ik keek nog eens en zag dat hij aan het wateren was. Het duurde wel lang. Toen hij klaar was bracht hij me naar de camping. Dat was een camping 10 km verder aan de Voet van de Vesuvius. In Pompei was geen camping. De grond was ontzettend hard en vol steentjes. As van de vulkaan. Er groeide niet veel. van een stel Engelsen leende ik een hamer om de haringen erin te meppen, 1 brak. Van hen kreeg ik ook een kop koffie. Het was direct gezellig. In Italië wordt het erg vlug en vroeg donker. Om 9 uur is het donker en dat terwijl ze een uur op ons voor lopen.