Mwanza

De vakantie is begonnen. Na aanvankelijk nog wat angst om het vertrouwde leven van het camp te verlaten zit ik nu samen met Jan van Poppelen en Sanga in een klein hotelletje in Mwanza. Van het project hebben we een auto+benzine+chauffeur ongeveer 1 week tot onze beschikking gekregen. Te gek! Als je dit in geld zou uitdrukken dan is het haast onbetaalbaar. De auto rijdt 1 op 4,5 en we rijden wel 2-3000 km.

De laatste week in Sekenke was van de ene kant fijn omdat er zo weinig maar net genoeg te doen was. Ik kon me prima voorbereiden op de reis. De laatste dagen werden overschaduwd door vervelende relaties die er tussen mensen ontstonden. Geerdink begon aan alle kanten van alles af te kappen. Veel spullen die nodig waren, waren al ingepakt en andere zaken die ingepakt moesten worden wilde hij nauwelijks verzorgen. Ik kreeg het ook om allerlei kleine dingen met hem aan de stok. Een vervelende afsluiting van het kamp. Het leek alsof hij alles dat hem in de schoenen werd geschoven op ons wilde afreageren. Hij wilde niet dat wij, Jan en ik, ons afscheidsfeest op kosten van de zaak hielden zoals alle anderen hebben gedaan. Enfin dat is voorbij. Nu VRIJHEID.

Gisteren via een stop in Shinyanga hier heen gereden. De binnendoor weg naar Shinyanga was erg slecht. Het had al veel geregend. Regelmatig zaten we tot de bumpers in het water en kwam er met erg veel moeite uit. Op het laatst hadden we de truck door. Het was beter dwars door alle akkers heen te rijden. Dan had je nog de minste kans om vast te komen te zitten.

In Shinyanga even kijken of er post was en bij de SNV’ers daar koffiegedronken. Er bleek post te zijn vanuit het ministerie. Ik kreeg 14 dagen vakantie in december. Dus ik word door betaald tot 14 december maar dan moet ik van tevoren geen verlofdagen opnemen. Helaas heb ik nu verlof. Maar net doen of ik de brief niet heb ontvangen.

De intocht in Mwanza viel in het water. Het kwam bij bakken uit de hemel. Helaas geen tent opzetten. Nou ja helaas. We zitten nu hier goed. Een grote hotelkamer met 4 bedden voor ons drieën voor 50 shilling (Fl. 17,60). Niet gek als je verwacht dat elk hotel 50 shilling per persoon zou kosten. ’s Avonds naar het grote hotel hier geweest. We vielen met onze neus in de boter. Een life optreden van een band. Prima muziek en mooie dames. Het bleek een hoge uitzondering te zijn dat er life muziek was. Sanga zag er de manager van Buck Reef en haalde die naar ons toe. Meteen was mijn bezoek aan die mijn weer geregeld. Ook de benodigde gegevens zal ik van hem wel los kunnen krijgen als ik daar ben. Op een gegeven moment nadat hij een tijdje weg was, kwam hij naar me toe en vroeg of ik met hem mee wilde gaan. Hij had wat dames. Ik herkende hem niet en dacht dat het een souteneur was die zijn dames kwijt moest. Wat een afgang!

Dinsdag. We hebben het Saa Nane eiland bezocht. Met een klein bootje erheen. Deze tocht was mooi maar kort. Je zag vanaf het meer de stad prachtig tussen de graniet heuvels liggen. Heel de kust van het meer bestaat uit granietblokken. Het eiland is er ook een. We dachten een eiland met loslopende wilde dieren te zien. Het viel tegen. Het was slechts een park met in wat kooien slecht uitziende dieren. ‘s Middags naar het Sukuma museum geweest. Het lag een heel eind buiten de stad. De camping was er ook bij maar zag er eigenlijk niet zo aantrekkelijk uit. Het museum bevatte allerlei gebruiksvoorwerpen van de Sukume tribe. (De grootste tribe van Tanzania) o.a. grote konings trommels die tot zo’n 10 jaar geleden nog gebruikt werden. Helaas geeft zo’n tentoonstelling niet aan hoe de mensen nu leven, maar eigenlijk ook niet hoe ze het vroeger deden.

Voor het eten nog lekker een paar pinten gepakt bij het New Mwanza Hotel. Daar kwam een Amerikaan bij ons zitten die voor de VN werkte. Hij moest alle uitgaven controleren. Of de projecten (onderwijs in zijn geval) wel aan de normen voldeden. Wat Tanzania betreft waren er nogal wat problemen. Het onderwijs die gericht moest zijn op de landbouw en de boeren werd nu politiek onderwijs of te wel heropvoeding voor iedereen. ’s Avonds in hetzelfde hotel een Nederlands meisje (Dorien) ontmoet (ontzettend mooi om te zien) die als SNV’er aan het grote ziekenhuis verbonden was. Ik maakte, voor dat we het wisten dat ze Nederlandse was, allerlei opmerkingen in het Nederlands. Ze zat nl/ eerst een hele tijd met een collega van haar te praten. Ze werkte op de geestelijk gestoorde afdeling. Rond 10 uur nam Sanga ons even mee naar een bar vlak bij het hotel. Al spoedig bleek het een of ander hoerenhuis te zijn. Veel damesbediening alleen dan wel op z’n Afrikaans. Slordig. Ze waren ook niet erg aantrekkelijk. O ja, Dorien wist me nog te vertellen dat er een Han de Kok ergens werkte. Ik heb maar een briefje voor hem geschreven. Hoop hem over zo’n drie weken te ontmoeten.