Net de tweede nacht in de Ngorrogoro crater doorgebracht. Het is niet zo mooi slapen hier als in de Serengeti. Er staan hier te veel mensen. Een rijke Engelsman met zijn veel jongere vrouw, een Britse filmploeg bestaande uit twee auto’s, een bewaker en een man+vrouw+kind gezin. Al met al toch niet zo veel maar genoeg om een camping idee te krijgen.

Zaterdag zijn we al rijdend op het dak van de auto gezeten, de Serengeti uit gereden. Onderweg nog een stel leeuwen langs de weg gezien. Bij de poort besloten we om Ndutu lodge maar rechts te laten liggen en een route te nemen door de Olduvai Gorge naar Ngorogoro en daar in de krater te proberen te kamperen.

Olduvai hebben we zo’n beetje op eigen houtje bekeken. Het is een redelijk grote kloof (100 – 150 m diep) waarin je afdaalt met de auto. Op verschillende plaatsen zie je dat ze de vulkanische lagen hebben weg geschept. Op een plaat, volgens het bordje, vond Leakley de schedel van Lucy. Het was een geweldige ervaring daar zo te staan waar zo’n 2 miljoen jaar geleden mensen hebben gewoond. Leakley was daar vlinders aan het vangen en vond zo bij toeval wat botjes. Wij hebben er ook een heel stel gevonden maar of ze wat waard zijn weet ik niet. De verdere tocht ging dwars door het land van de Maasai. Hier en daar zag je hun kuddes en probeerden we de weg te vragen. We reden nl. niet over een weg. Volgens de kaart moesten we een keer een weg snijden. Nou dat duurde een uur. Een uur rijden in de eenzaamheid. De weg die we sneden was niet de juiste maar een weg gaat altijd ergens heen. Dus we volgde die maar. Na 1 ½ uur, en de moed al bijna opgegeven te hebben, kwamen we aan de weg naar de krater en al snel bij de krater zelf. Daar konden we gelukkig nog een gids krijgen en gingen zo snel mogelijk de krater in. ’s Avonds weer een prima kampvuur en nog verder kennis gemaakt met wat Engelsen. 

  • Masai
  • Een onwerkelijk gevoel om hier te zijn waar onze voorvaderen vandaan komen

Zondag op 6 uur uit bed! Eerst een rondrit door de krater. We zagen toen wel 20 leeuwen. Ik geloof dat ik nu te veel foto’s van leeuwen heb. Daarna eten en toen snel op weg naar de andere krater hier zo’n 50 km vandaan. De hele tocht duurde 7 uur. De heenweg was over prachtige hoogvlakte met veel hoog gras. Overal zag je de hoepel ronde langwerpige met stront beklede hutten van de Maasai. Op de terugweg nog een heel stel foto’s van hen geschoten. 

Empakaai krater is een stuk kleiner dan Ngorogoro. 7 mijl diameter en 400 m diep. Het leek veel meer op een krater met z’n steile wanden. Erin lag een erg groot meer met eromheen dichte begroeiing. Er moeten veel buffels en luipaarden leven. Helaas moest je een geweer hebben om erin af te dalen. We hebben helemaal rond de krater gereden. Je had een prachtig uitzicht op de “Mountian of God” alleen dan in Maasai taal. Het is nog een werkende vulkaan en staat in een grote vlakte waardoor hij een onwerkelijke indruk maakt.

Toen we, na wat in de wildlife loge gedronken hadden, de Ngorogoro crater weer in reden kwamen we een troep wilde honden tegen (5-6 stuks). Prachtig die grote oren die recht op staan als lepels. Ze schijnen hier maar eens in de 5 – 7 jaar te komen. Deze liepen langs de weg omhoog de krater uit. Waarschijnlijk weer terug naar de Serengeti.

  • Wold dogs moving out of the crater
  • Not knowing which way to go
  • Our camp