Monkey Bay

Zondag 10/12/1978 Na een hopeloze bustocht kwam ik zaterdagmiddag bij Paul Brown aan. Natuurlijk was hij dat weekend weg en zou pas maandagavond terugkomen. Zijn kok John was gelukkig thuis en ik kon hem van mijn integriteit overtuigen. Zondag kwam nog een vriend van hem langs die me mee nam en waarbij ik kon eten. Maandagavond kwam Paul en Lulu, zijn Portugese gebruiksvoorwerp thuis. Gelukkig herkende hij me nog. Hij had me zelfs een week eerder verwacht. Het was een rare week. Ik had erg met Lulu te doen. Ze klaagde ook steen en been over Paul bij mij. Waarom ze dan bij hem blijft? Thuis is er ook niets voor haar. Ik vond het een trieste vertoning vooral na die mooie ervaring in Lusaka. Lilongwe is de nieuwe hoofdstad van het land. Het is een hele uitgestrekte stad met veel groen en bomen. De nieuwe stad wordt een eind buiten de oude gebouwd. Op de eerste avond zijn we daar heen geweest naar een optreden van wat Engelse zang groepen. Het was eerst echt wennen aan zo’n zaal vol blanken in avondjurken en pakken. De voorstelling was matig maar na afloop werd er door wat mensen verder gespeeld en gezongen (en gedronken) tot ruim na 12 uur. Woensdag avond bracht Paul ons naar een generale repetitie van de plaatselijke toneelgroep. Het was een stuk over Robinson Crusoe dan omgebouwd tot de Malawiaanse situaties. Donderdag en vrijdag in het wildpark Kasungu doorgebracht. Paul moest er samen met een Japanner (Hito) zijn om wat grenslijnen in het veld uit te zetten. De accommodatie in het park is goed. Er stonden, naast alleenstaande rondavals, een paar grote veldtenten waarover ze nog een extra afdak hadden gemaakt. Voor Kw 4 was het er goed slapen alleen duur vergeleken bij de rest house waar ik nu in zit.

‘s Avonds erg veel gedronken en lekker gegeten. Er waren allerlei mensen die speciaal voor Paul op kwamen dagen. De volgende dag mocht ik Paul’s Peugeot lenen en scheurde met een gids door het park heen op weg naar een oude hoogoven van 80 cm. Diameter en 2,5 – 3 m hoog.  Zaterdag ben ik voor de eerste keer gaan liften. Het gaat prima. De mensen nemen je gauw mee als ze jouw kant uit gaan. Alleen gaan er niet zo bitter veel jouw kant uit. Het was dus erg veel wachten in de regen. Wat dat betreft was het een trieste dag. Vandaag heb ik genoten van de enorme gastvrijheid van de Malawianen. Ik liep hier over een pad door de heuvels langs het meer. Vlak voor een vissersdorp nam iemand me mee het dorp in. Ik trok de rest van de dag met hem op. At bij hem thuis (Nshima en vis) en sliep mijn middagdutje bij hem. Hij nam me in een uitgeholde boomstam over het water naar een ander vissersdorp. Daar hadden ze een geweldig groot strand. In een dorp daar wat verder op dronken we thee bij een tante van hem. Alle mensen in deze 3 dorpen kwamen uit het veel noordelijk gelegen Nahata bay. Ze vissen hier omdat de vis meer opbrengt (ze kunnen transport krijgen naar de steden). Het was erg verleidelijk om niet een paar dagen bij hen te logeren en mee te doen met het dorps leven. Het was echt geweldig.